‘Ik had nooit gedacht dat ik me op een bouwplaats thuis zou voelen’

Tim Raijmakers is net gestart met zijn derde en laatste werkperiode van het TBI-traineeship als we hem spreken. Al op de basisschool wilde hij architect worden. Aan de TU Delft behaalde hij zijn bachelor Bouwkunde en deed zijn master Architectuur. En toen sloeg de twijfel toe. De bouw trok hem nog steeds, maar was architect wel zijn bestemming?

‘Omdat ik niet meer goed wist wat ik wilde, schreef ik me in op allerlei platforms waar bedrijven contact kunnen opnemen met afgestudeerden. Toen werd ik gebeld door TBI, een voor mij onbekende partij die ik tijdens een ‘inhouse-dag’ beter leerde kennen. Zo ontdekte ik dat TBI bestaat uit meer dan twintig ondernemingen in techniek, bouw en infra en dat je tijdens hun managementtraineeship bij drie verschillende bedrijven in drie verschillende sectoren komt te werken. Ik had meer traineeships bekeken, maar de mogelijkheden hier waren het grootst. Hier zou ik een match moeten kunnen vinden.’

Wat maakte dat je ervan afzag architect te worden?

‘Ik kwam erachter dat ik ervan houd om aan de voorkant te helpen bij het uitzetten van de grote lijn, door de ideeën van alle stakeholders samen te brengen. Als die grote lijn eenmaal staat, laat ik de uitwerking tot in de details liever aan anderen over.’

Wat werd je eerste werkplek?

‘In het gesprek met de toenmalige directeur TBI Bouw, Harald van Keulen, vertelde ik dat ik veel ondernemersvakken had gevolgd tijdens mijn studie en daarin een onderzoek had gedaan naar modulair bouwen en open bouwen. In dat onderzoek had ik ook gekeken naar TBI WOONlab, het innovatielab voor wonen van ERA Contour, Hazenberg en Koopmans Bouwgroep, wat ik erg interessant vond. Daarop stelde Harald voor om met WOONlab te gaan praten. Er was meteen een klik en ik kon starten.’

Wat werd je opdracht of taak?

‘Ik werd gevraagd te onderzoeken hoe je installaties voor woningen kunt standaardiseren. Het aandeel installaties in de bouwkosten is in de afgelopen jaren enorm gestegen en voor elke woning wordt de installatie opnieuw uitgetekend. Dus de vragen waren: kunnen we met minder installatie toe? Kunnen we het efficiënter indelen? En, kunnen we in elk gebouw dezelfde installatie toepassen? Ik ben daar in acht maanden tijd een heel eind in gekomen waardoor we nu al veel dichter zijn bij de ideale standaardinstallatie. Maar het gouden ei is nog niet gelegd.’

Wat doe je om zoiets te onderzoeken?

‘Met veel mensen praten, met directieleden, monteurs en leveranciers. Ik ben naar beurzen geweest, heb tekeningen gemaakt en met veel specialisten gespard. Met als gevolg dat ik nu een enorm netwerk heb in diverse TBI-ondernemingen. Maar ik moest wel wat schroom overwinnen, want ik was een onbekende binnen TBI, maar dat was WOONlab ook voor veel mensen die ik sprak. Ik had dus steeds veel uit te leggen.’

Wat ging je doen voor je tweede periode?

‘Ik wilde de echte bouw meemaken. Ook al lag dat buiten mijn comfortzone. Ik had bijvoorbeeld een beeld van de stereotiepe en nogal directe bouwvakker. Maar het leek me enorm leerzaam en die gedachte werd bevestigd door een andere trainee die me dit dan ook van harte aanraadde. Dus ik vroeg of ik een dag mocht meelopen bij De Doorslagzone, een megaproject van Koopmans in Nieuwegein. Dat was vroeg opstaan op een dag met harde regen, en voor negen uur was ik al tot op mijn onderbroek doorweekt. Maar ik vond het reuze boeiend.’

Wat vond je boeiend?

‘Ik vroeg de uitvoerder hoe je controle kon houden over zoveel activiteiten. Hij zei: “Het is van belang 

dat je weet wat een ieder aan een bepaald onderdeel moet hebben toegevoegd voordat hij het aan een ander overdraagt. Weet je dat niet, dan kun jij ook niets toevoegen.” Dat gaf voor mij de doorslag om naar een bouwplaats te willen. Dus ik ging op zoek naar een plek waar ik tijdens mijn werkperiode zoveel mogelijk zou kunnen zien. Ik wilde niet acht maanden kijken naar alleen beton storten. Zo kwam ik terecht bij De Trappenberg in Huizen, want daar kon ik zowel de bouw van de casco’s, als de gevels, als een deel van de afbouw meemaken.’

Wat is De Trappenberg?

‘Het is een voormalig revalidatiecentrum dan wordt getransformeerd tot een park met 340 zorgappartementen, verdeeld over 11 gebouwen en diverse voorzieningen. Ik wilde daar graag zowel in de werkvoorbereiding als in de uitvoering werken, en dat kon: eerst vier maanden werkvoorbereiding en daarna vier maanden uitvoering. Zo gebeurde het dat ik tijdens de uitvoering mijn werkvoorbereidingswerk weer langs zag komen.’

Wat deed je in de werkvoorbereiding?

‘Ik heb het kwaliteitsmanagementsysteem opgezet. Daarin leg je continu vast wat er precies is gedaan en of dit klopt met hoe het is afgesproken. Daarnaast heb ik alle tekeningen en informatie over de betrokken, of nog te contracteren partijen voor de afbouw verzameld en in een map bij elkaar gevoegd. Toen ik later als assistent uitvoerder in de afbouw aan de slag ging, kon ik diezelfde map met informatie weer gebruiken. Ik hield me in die periode vooral bezig met het controleren en verhelpen van problemen die de mannen buiten tegenkwamen.’ 

Wat heb je daarvan geleerd?

‘Ik heb daar vooral geleerd om ad hoc op zaken in te springen. En dat mijn hoofduitvoerder gelijk heeft met zijn uitspraak: “Vertrouwen is goed, controleren is beter”. Je vraagt bijvoorbeeld aan een onderaannemer of hij de kozijnlatten in de badkamer wil plaatsen zodat de tegelzetter aan de slag kan. Ga je de volgende dag kijken, dan is dat nog niet gebeurd. Iets anders is dat je bij repetitief werk vooral op de eerste woningen scherp moet zijn. Als daar een fout wordt gemaakt, dan wordt diezelfde fout daarna waarschijnlijk steeds herhaald.’

Was werken in de werkvoorbereiding anders dan in de uitvoering?

‘Ja, enorm. In de uitvoering moet je constant aanstaan en kunnen schakelen, want er komen voortdurend mensen bij je binnenlopen met vragen. Om toch tijd te hebben om zaken uit te werken, moet je zorgen dat je tussen zeven en negen buiten loopt, dan weer twee uur in de keet bent, en zo blijf je wisselen tussen buiten en binnen, waarbij je buiten eindigt om zaken voor de volgende dag voor te bereiden. Ik liep gemiddeld 15.000 tot 20.000 stappen per dag, wat me uitstekend beviel. En je leert buiten het meest. Ik had het niet verwacht en was ook bezorgd dat ik zou botsen met de mensen buiten, maar ik denk nu dat dit best wel eens iets voor mij zou kunnen zijn.’ 

Zes weken geleden begon je aan je derde werkperiode. Waar en waarom daar? 

‘Ik werk nu bij ontwikkelaar Synchroon omdat ik graag de voorkant van een ontwikkeltraject wil meemaken. Ik werk binnen conceptontwikkeling, waarbij we met gemeente, bewoners en architecten samenwerken aan de invulling van een bepaald gebied. Wat is daar nodig en wat is haalbaar? Dat doe je in een team en daar krijg ik energie van. Ik werk mee aan een onderzoek en aan drie projecten. Eén ervan is de Zeepfabriek in Nieuwegein waar we een concept voor een oude fabriekslocatie ontwikkelen, dat we daarna met een ontwerpteam zullen uitwerken. Voor andere projecten verricht ik onderzoek naar maatschappelijk relevante thema's, zoals de ontwikkeling van buurtschappen en de integratie van woon-werkmilieus.’

Heb je al een idee wat je na je traineeship zou willen?

‘Ik heb het erg naar mijn zin bij Synchroon. Er is hier veel kennis, dus veel te leren. Maar misschien mis ik straks het buiten lopen en meemaken wat er wordt gerealiseerd. Ik zet nu nog maar 4.500 stappen per dag. De andere kant is dat werken op de bouw me veel energie kostte en dat werken bij conceptontwikkeling me energie geeft. Ik heb in elk geval veel zin om straks ergens langer te blijven dan acht maanden.’